Een likdoorn, in de volksmond ook wel eksteroog genoemd, is een vaak pijnlijke, naar binnen groeiende eeltplek (verdikking van de huid).

Deze komt voor op plaatsen waar druk en/of wrijving op de huid wordt uitgeoefend, waardoor meer eelt wordt gevormd. Likdoorns komen meestal voor op de voetzool, de bovenzijde van de tenen, op de teentop, tussen de vierde en vijfde teen of in de handpalm.

In het midden van de likdoorn verzamelen zich de dode huidresten. Dit is te zien aan de donkere kleur in het midden. Het is zeer pijnlijk, het voelt aan alsof er een spijker in de voet zit.

Een likdoorn is gevoelig voor druk op de plek, terwijl een wrat juist pijnlijk is bij druk vanaf de zijkanten.

Hoe ontstaan likdoorns?

• Tenen die in een afwijkende stand staan.
• Ze zijn vaak voorkomend bij een Grieks voettype. Hierbij is de tweede teen langer is dan de grote teen. De likdoorn komt voor op de teentop van de tweede teen.
• Hallux Valgus. Dit is een scheefgroeiende grote teen.
• Door het lopen op te hoge hakken of het dragen van te smalle schoenen.

Hoe te behandelen?

Likdoorns kunnen behandeld worden door de hoornlaag los te weken met salicyzuur (bijvoorbeeld opgelost in collodion of verwerkt in vaseline). Het aanbrengen van een gelpleister, om de druk weg te nemen, gedurende voldoende lange tijd laat toe dat de likdoorn verweekt en spontaan verdwijnt.

De likdoorn kan worden weggesneden door een pedicure om de pijn weg te nemen. Soms komt deze weer terug en is een vervolgbehandeling noodzakelijk.

In de fytotherapie wordt muurpeper gebruikt om likdoorns zacht te maken.

In alle gevallen moet, om de aanmaak van een nieuwe likdoorn te voorkomen, de oorzaak worden aangepakt, bijvoorbeeld door aanpassen van het schoeisel.

Bij het uitblijven van behandeling kunnen complicaties optreden die in het ernstigste geval zelfs amputatie tot gevolg kunnen hebben.